|
به نام آنکه هستی نام ازو یافت فلک جنبش زمین آرام ازو یافت
مقدمه
زبان فارسی در زمره زبانهایی است که مرزهای اقلیمی و قومی را درنوردیده است و در پیوند با فرهنگها و تمدنها به قدرت و غنایی دست یافته است که بتواند ملتقای جریانهای بزرگ فلسفی، کلامی، عرفانی، علمی و ادبی باشد. مواریث و موادیع فرهنگی و تاریخی، و تجربه‌ها و یافته‌های عصرها و نسلها در این زبان و با این زبان، قرون را درنوردیده‌اند و امکانهای عظیمی را پیش روی ما نهاده‌اند. ادبیات فارسی از دیرباز عالی‌ترین و برترین شکل ظهور این غنا و سرشاری بود، اما امروزه، در معرکه آراء و ازدحام ایدئولوژیهای رنگارنگ و جریانهای بنیان‌کن و دمدمی‌‌مزاجی عصر تفنن و شتاب، چشم به این امکانها نمی‌گشاییم، بر پای خود نمی‌ایستیم و همگام نیارها، اهداف و آرمانهای امروز و فردا نمی‌شویم.
حقیقت این است که ادبیات، در معنای وسیع و عمیق خود، طرح و تصویر جهانهای واقع، ممکن و حتی ناممکن است، عرصه آمیزش واقعیت و آرمان، و مجال ملاقات گذشته و حال و آینده است. هر قوم و ملتی با امکانها و روایتهای خود، هستی و هویت خود را طرح می‌ریزد و حیات و ممات خود را شکل می‌دهد.
سلسله همایشهای زبان و ادبیات فارسی در پی آن است که دانشجویان و استادان محقق درحوزه زبان و ادبیات فارسی، بهترین و آخرین دستاوردهای خود را به نظر و رأی یکدیگر بگذارند تا هم چشمی به داشته‌ها، امکان و ظرفیتهای زبان و ادبیات فارسی بگشایند و هم به بررسی و نقد تنگناها، بن‌بستها و نقصانها بپردازند.
|